اولین رویداد فرش طهران کلید خورد
به گزارش فراجا، اولین رویداد «فرش طهران» در موزه فرش ایران برگزار گردید. در این رویداد تعدادی از استادان فرش ایران سخنرانی کردند و تعدادی فرش هم به معرض نمایش گذاشته شد.
به گزارش فراجا به نقل از ایسنا، در آغاز این مراسم که بامداد امروز (پنجشنبه، ۲۰ مهرماه) در موزه فرش ایران و با نمایش مجموعه فرش های تهران برگزار گردید، محمدجواد اینانلو شاهوردی مدیر موزه ملی فرش ایران سخنرانی کرد و ضمن خوش آمدگویی به میهمانان با تقدیر از مدیران سابق موزه فرش ایران اظهار داشت: اگر امروزه فرش ایران توانسته جایگاه ویژه ای داشته باشد و هویت فرش ایران پابرجا بماند برگرفته از زحمات بافندگان و علاقه مندان و اساتید این حوزه است. علاوه بر آن نیز اگر امروزه موزه فرش ایران توانسته در کشور جایگاه ویژه ای داشته باشد مرهون زحمات مدیران این موزه است و ما نیز از زحمات همه این مدیران سپاسگزار هستیم.
او با اشاره به اینکه در تلاش بودیم تا علاقمندان فرش ایران را گردهم جمع نماییم، اشاره کرد: مدیران سابق میراث همگی جزؤ پاسبانان میراث فرهنگی
بوده اند و امروز نیز ما ادامه دهندگان این مسیر هستیم و می خواهیم تا این امانت را حفظ نماییم.
او با اشاره به اهمیت رویدادمحوری در موزه فرش ایران اظهار داشت: در نظر داریم تا در امتداد پویایی موزه، تقویمی را برای موزه تعریف نماییم و با برگزاری رویدادهای گوناگون موزه را احیا نماییم.
اینانلو درباب گالری موزه نیز اشاره کرد: طی فراخوانی دعوت کردیم تا آثارشان را در گالری به نمایش بگذارند و البته با همکاری موزه قرار است
برگزاری این نمایشگاه های جانبی ادامه دار باشد.
در ادامه دکتر تورج ژوله استاد فرش ایرانی با اشاره به تفاوت جغرافیای سیاسی و جغرافیای فرش بافی اظهار داشت: جغرافیای سیاسی با جغرافیای فرش بافی تطبیقی ندارد؛ برای این مساله مستندات بسیاری وجود دارد. ممکنست قالی تهران در فاصله چندصد کیلومتری تهران واقع شده باشد، اما با این وجود باز هم قالی تهران است.
او بر لزوم و فایده های برگزاری نشست های تخصصی در ارتباط با مسائل تهران و فرش تهران نیز اصرار کرد.
ژوله با اشاره به پیشینه قالی تهران و اینکه نیاز به کتابچه یا گردهمایی در این جهت وجود دارد، به قدمت فرش بافی در ایران نیز اشاره کرده و اظهار داشت: قدمت بعضی ابزار یافته شده در مناطق اطراف تهران به سالهای ۸۰۰ تا ۱۳۰۰ قبل از میلاد بازمی گردد؛ این ابزار اغلب ساختار و فیزیک شناخته شده ای دارند. ابزار فرش بافی یافته شده در تپه های قیطریه نیز گاه نزدیک به ۳۵۰۰ سال قدمت دارند.
او با تأکید بر لزوم شناخت قدمت و اهمیت فرش تهران اظهار داشت: قالی بافی به شیوه قدیمی در محدوده اشتهارد و بویین زهرا همچنان پابرجا است. در این محدوده با دار و دستگاه های بافندگی مواجه هستیم که به لحاظ ساختار، شکل و فرم حدود دو تا سه هزار سال قدمت دارد. این نوع دارهای قالی بافی اغلب در جغرافیای غربی تهران تا آن جا که به کرمانشاه برسد دیده می شود.
او معتقد می باشد که با در نظر گرفتن تاریخ فرش بافی در محدوده تهران می توان این طور قضاوت کرد که بافندگی تهران در دسته سنت بافندگی غربی ایران قرار گرفته و به همین نسبت با شرق ایران پیوستگی کمتری دارد.
این استاد فرش ایرانی درباره ی شیوه غالب آموزشی در مراکز فرش بافی اظهار داشت: در بیشتر مراکز آموزشی بیشتر فنون یا شیوه هایی درس داده شده مبتنی بر ابزار غرب و مشخصات شمال غربی ایران صورت می گیرد و شیوه آموزشی نقاطی مانند اصفهان و کاشان و کرمان کمتر دیده می شود.
ژوله در ادامه سخنان خود به افزایش تعداد فرش های بافته شده در تهران پس از پایتخت شدن این شهر اشاره نمود و اظهار داشت: زمانی که تهران پایتخت شد و مرکزیت یافت، با منسوخ شدن سبک روستایی بافت مواجه شدیم. بافت به شیوه کلاسیک شهری افزایش داشت و به تدریج تنوع قالی ها افزوده شد.
او با اشاره به قالی هایی که در دوران رضا شاه در زندان ها بافته شد نیز اظهار داشت: در دوران رضاشاه تصمیمی در خصوص بافت فرش از طرف زندانیان در زندان ها گرفته شد. به همین دلیل استادکاری به نام یاور عباس از کرمان به تهران فرستاده شد و با آموزش زندانیان، قالی های تهران زندان بافت به وجود آمد. از همان موقع آنچه از فرش راور کرمان می شناسیم به تهران نیز منتقل شد.
ژوله افزود: استادکاران دیگری هم به تهران آمدند و به همین ترتیب بود که سبک استادکاران به فرش تهران منتقل شد.
این استاد فرش ایرانی با اشاره به تاسیس موسسه قالی ایرانی در سال ۱۳۰۹ اظهار داشت: در ۱۳۰۹ به دستور دولت وقت موسسه قالی ایرانی در تهران تأسیس شد. عمر این موسسه دو سال پیش تر نبود.
وی در ادامه به مهاجرت بزرگ ارامنه نیز اشاره نمود و با اشاره به قالی ارمنی بافت که با عنوان لیلیان شناخته می شود اظهار داشت: ممکنست تعدادی از فرش ها را برای موقعیت جغرافیایی تصور نماییم در صورتیکه متعلق به محل دیگری باشد. مهاجرت بزرگ ارامنه از منطقه خمین و لیلیان به شرق تهران انجام شد. خیلی از فرش های قدیمی که با عنوان لیلیان می شناسیم پس از مهاجرت آنان در تهران بافته شدند.
او با تأکید بر اینکه ایران کانون مهم بافندگی بوده است اظهار داشت: می توان سابقه خوبی را برای فرش بافی و گلیم بافی تهران و به خصوص ری در نظر گرفت.
ژوله پیشنهاد کرد حالا که اطلاعات در رابطه با فرش ها از بین نرفته همایش و نشست تخصصی در این رابطه اجرا شود و حتی کتابچه ای در این رابطه تهیه شود.
در ادامه مجری برنامه نیز اظهار نمود که مقرر است نمایشگاهی با موضوع قالی ارامنه در موزه فرش ایران اجرا شود.
بعد از این اعلام مجری، امیر صادقی که شاعر و شاهنامه خوان و بنیان گذار پیام سرای فردوسی است، شعرهایی را خواند که با تشویق ممتد حاضران همراه بود.
در ادامه دکتر بیژن اربابی مدرس، پژوهشگر و بنیانگذار گروه آموزشی فرش در دانشگاه هنر سخنرانی کرد.
او با اشاره یه روزنه های اطلاعاتی که درباره ی فرش تهران وجود دارد اظهار داشت: می توان دوره گسترش رونق فرش تهران را به دوره قاجار به خصوص ناصری نسبت داد. اقتصاد دوره ناصری بخش شگفتی ساز دوره قاجار است که به هر حال تهران را به عنوان محور تولید مورد توجه قرار داده است.
او بر لزوم همکاری خانواده فرش، حتی همکاری اندک این اعضا اصرار کرد.
اربابی اظهار نمود که اگر همایشی به بیرون از درها کشیده شد یعنی موفق بوده است و در ادامه نیز همایش امروز موزه فرش ایران را موفق ارزیابی کرد.
در ادامه احمد محیط طباطبایی، رئیس کمیته موزه های ایران و تهران شناس نیز دقایقی سخنرانی کرد.
او با اشاره به هفته تهران و نامگذاری آن اظهار داشت: روزهای مختلف بهانه هستند تا به موضوعی توجه خودرا جلب نماییم. وقتی شهری پایتخت شد، تبدیل به شهری ملی می شود. همه از همه جا به پایتخت می آیند و قسمتی از عمران و آبادی و کسب و توسعه شهر به همین مورد بستگی دارد.
او اشاره کرد: تهرانی بودن وابسته به این نیست که تهران زادگاه کسی باشد و هر کس از هرکجا بیاید می تواند تهرانی باشد.
محیط طباطبایی اظهار داشت: شهر ملی خاصیت های ملی دارد و نماد یک ملت شمرده می شود و یکی از خاصیت های توسعه یافتگی در دنیای امروز موزه ها هستند و بدین سان میزان توجه مردم به موزه ها نشان توسعه یافتگی است. موزه برای آدم هایی است که به آینده فکر می کنند؛ یعنی تجار واقعی، یه همین دلیل است که کشورهای با اقتصاد سالم بار خودرا نمی بندد و بالعکس پهن می کنند تا همه از آن بهره ببرند.
او با اشاره به پیشینه عشایری و کوچ نشینی در ایران اظهار داشت: فرش ایرانی نمونه کیفیت یک جامعه بوده که تابع اقتصاد علمی و فرهنگ منطقه بوده است.
او با اشاره به فرهنگ و صنعت ملی که در پایتخت ها نهفته است اظهار داشت: شهرهایی که پایتخت بودند دارای نوعی از هنر و صنعت ملی هستند؛ این در ادامه جنبه ملی شدن یک شهر اتفاق می افتد.
او اظهار داشت: در فرهنگ اروپایی نگاه به دیوار است و در فرهنگ خانه ما نگاه به کف و سقف است. نکته مهم این است که در فرهنگ ما پای انسان آن قدر ارزش دارد که فرش با پا خوردن ارزشمندتر می شود. این نشانه تفاوت نوع نگاه ماست.
او با اشاره به موقعیت موزه فرش ایران نیز اظهار داشت: وقتی که موزه شکل گرفت پیش بینی شده بود که سالن و گالری داشته باشیم. کنار این جا یک زمین بازی است و آن جا در کمپلکس موزه دیده شده بود و فضای بین موزه نیز پارکینگ بوده است.
محیط طباطبایی با اشاره به اینکه موزه ها نشان دهنده ارزش های هویتی هستند اظهار داشت: فرش این جاست که هویت اصلی خودرا نشان میدهد و تهران به عنوان پایتخت ویترین همه این فرش هاست. فرش ارتباطی بین باور و ارزش هاست.
وی در ادامه با تأکید بر تاثیر اقتصاد و تجارت بر میراث فرهنگی اظهار داشت: در شهرهایی که به اقتصاد و تجارت بیشتر فکر می کنند جایگاه میراث فرهنگی تثبیت می شود که مثال آن نیز تبریز و یزد است. هیچ تاجر عاقلی سرمایه خودرا نمی فروشد و از سود سرمایه امرار معاش می کند.
او در آخر با تأکید بر اینکه موزه محل نگهداری آثار، باورها و ارزش هاست اظهار داشت: مقرر است ما در موزه فرش یادمان بیاید چه فرشی می بافیم و چه کاره بوده ایم و سایر فرش ها تابع فرش ایرانی است.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب