نماد مهم لباس بلوچی کدام است؟
فراجا: «آهنجگ؛ مهارت بافت شلواربند بلوچی»، میراث ناملموس سیستان و بلوچستان و از نمادهای مهم لباس بلوچی است که نشانه ای از صلابت در مقابل مشکلات و سختی هاست. این میراث به انگیزه پاسداری و ماندگاری در دی ماه سال 1400 در لیست ملی میراث ناملموس ثبت شده است.
صفورا کلانتری ـ کارشناس ثبت اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان سیستان و بلوچستان ـ درباره ی این میراث به ایسنا اظهار داشت: شلواربند بلوچی (آهنجگ) ریسمانی است به طول حدوداً یک ونیم متر که در گذشته از پشم گوسفند یا شتر بافته می شد و برای بستن شلوار بلوچی به کمر کاربرد داشت، اما این شیوه بافت با آمدن کاموا و سهولت تهیه آن کم کم کنار گذاشته شد و بافت کاموا در میان مردم رایج تر شد. همین طور در گذشته پشم شتر وگوسفند را با همان رنگ طبیعی برای شلواربند می بافتند، اما کامواها در رنگ های متنوع و شاد هستند و همین سبب شد شلواربندها با پوشش های رنگی بافته شود و کامواهای سبز، قرمز، سفید و آبی بیشترین طیف رنگی است که مورد استفاده قرار می گیرد.
او افزود: شلواربند بلوچی، یکی از زیبایی های لباس بلوچی است که برای حفظ و پاسداری از آن، پرونده ثبتی آنرا آماده کردیم و با شماره ۲۵۵۰ در تاریخ ۲۸ دی ماه ۱۴۰۰ در لیست میراث ناملموس کشور به ثبت رسید.
به گفته این کارشناس ثبت، شلوار بند (آهنجگ) بصورت ریسمانی پهن به قطر ۵ تا ۷ سانتی متر و طول حدوداً ۵/۱ متر یافته می شود که بیشترین استفاده را هم اکنون برای بستن شلوار بلوچی مردانه به کمر، دارد. البته در گذشته وقتی به طناب و ریسمان نیاز داشتند با همان روش بافتِ شلواربند با طول بیشتر، آنرا بافته و برای بستن اسباب و وسایل سفر استفاده می کردند. در حقیقت این نوع بافت، نماد محکمی و صلابت در مقابل سختی ها و مشکلات بوده است.
کلانتری درباره ی مراحل بافت شلواربند بلوچی (آهنجگ) توضیح داد: شش عدد میخ ۲۰ سانتی متری را در زمین با فرم خاص، یک مثلث بزرگ در پایین ویک مثلث کوچک در بالای آن برای پایه کار، فرو می کنند، سپس تارهای کاموا را روی میخ ها (حدود ۴۵ تار) چله کشی می کنند و در زمان چله کشی تارها را با نظم خاصی بین مثلث بزرگ و کوچک می کشند و در آخر چله کشی، یک نخ را به عنوان شاهد در یکی از زوایای مثلث کوچک بسته تا به عنوان پایه شروع، کار بافت از آنجا شروع شود.
او افزود: تارهای چله کشی شده را بصورت منظم درآورده و روی سه پایه ای آهنی و یا چوبی که بمنظور بافت شلواربند تهیه شده است آویزان کرده و نی های چوبی را از وسط چله ها یکی یکی بصورت ضربدری رد کرده و تا آخر چله ادامه می دهند. سپس از قسمت نشانه گذاری شده بافت را آغاز نموده و نی ها را یکی یکی از درون چله در می آورند.
کلانتری اظهار داشت: بعد از پایان بافت، مقداری از نخ های تار دوطرف را باقی گذاشته و بصورت سه شاخه می بافند و در نهایت به سر هرکدام از این رشته ها گلوله های گرد کاموایی که پل نامیده می شود، نصب می کنند و آماده استفاده در شلوار می شود.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب