کشف لنگرعظیم در دریای مازندران و پایان باز یک معما
به گزارش فراجا، جستجوی باستان شناسان برای پیدا کردن کِشتی گمشده در عمق دریای مازندران (کاسپین) بی نتیجه ماند. این کاوش ها به دنبال کشف یک لنگر عظیم و تاریخی شروع شده بود؛ لنگری که احیانا از یک کشتی روس جدا شده و حالا برای شناسایی و سالیابی دقیق تر به مؤسسه ایتالیایی «ایزمئو» در شهر رم (ایتالیا) فرستاده شده است.
به گزارش فراجا به نقل از ایسنا، زمستان سال ۱۴۰۰ صیادان ایزدشهر (شهرستان نور) به فاصله حدود هزار متری از ساحل و از اعماق دریای مازندران به شکل کاملاً اتفاقی لنگری بسیار بزرگ و نادر از جنس چوب و آهن را با تور ماهیگیری و تراکتور به ساحل آوردند. از آن زمان مبحث شناسایی دقیق تر این اثر تاریخی و بررسی میدانی کرانه مورد اشاره با هدف شناسایی احتمالی بقایای کشتی در ذیل برنامه های پژوهشی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مازندران قرار گرفت.
سامان سورتیجی ـ سرپرست هیأت دیرینه شناسی زیر آب ـ که به دنبال کشف این لنگر، شناسایی بقایای کشتی احتمالی را هم شروع کرده بود، در انتها این عملیات، اعلام نمود: در نتیجه این بررسی ها، آثاری از کشتی یا بقایایی دیگر به دست نیامد.
این غواص پنج ستاره که تجربه بررسی و جستجوهای دیرینه شناسی در آب های عمیق و تاریک جنوب کشور چین را در کارنامه خود دارد، اظهار نمود: این بررسی با عنایت به کدورت آب، در تاریکی مطلق و در برودت طاقت فرسا به روش جستجو از راه لمس بستر دریا انجام شد.
استادیار و عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی وگردشگری اظهار نمود: برنامه بررسی دیرینه شناسی زیر آب در محدوده ایزدشهر از ردیف اعتبارات استانی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مازندران و با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با هدف شناسایی و مطالعه بقایای کشتی تاریخی در گستره ای که پهنه تورریزی صیادان بوده است، انجام شد.
سورتیجی اظهار داشت: اساسا اعتبار محدود پروژه امکان بهره مندی از دستگاههای سنجش پیشرفته مثل "سونار" و "مولتی بیم" را برای شناسایی دقیق تر بستر دریا فراهم نمی کرد، ازاین رو اعضاء گروه به شیوه معمول و جایگزین دستگاههای سنجش به کمک طناب در عمق های ۵ تا ۱۴ متر که احتمال وجود بقایای کشتی در قعر دریا بود، مبادرت به طناب کشی، لاین بندی و جستجو به روش های تناوبی و مدور کردند که البته در نتیجه این بررسی ها آثاری از کشتی یا بقایای فرهنگی دیگر بدست نیامد.
این دیرینه شناس زیر آب اضافه کرد: البته این احتمال هم وجود دارد که لنگر مکشوفه جزیی رها شده از یک کشتی عظیم و تاریخی باشد، اما بدون شک دستگاههای سنجش تخصصی می تواند وجود بقایای کشتی شکسته را در اعماق دریا و در زیر لایه ماسه و لجن به قطعیت برساند.
سورتیجی در رابطه با منشاء و قدمت لنگر پیدا شده، اظهار داشت: این اثر پرارزش با حدود سه متر و ۶۰ سانتیمتر عرض در قسمت چوبی و همینطور دو متر و ۶۵ سانتیمتر ارتفاع در قسمت فلزی بر مبنای منابع روسی، بدون شک متعلق به کشور روسیه است، اما به منظور شناسایی گونه و سالیابی مطلق آن، نمونه چوب لنگر توسط پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری به مؤسسه بین المللی مطالعات مدیترانه و شرق معروف به «ایزمئو» در شهر رم کشور ایتالیا ارسال و هم اکنون در مراحل آزمایشگاهی است.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی وگردشگری اضافه کرد: این برنامه تنها به عملیات غواصی و کشف بقایای شناور محدود نشد، بلکه در پیوند با موضوعات مختلف دیرینه شناسی دریایی مشمول معرفی پیشینه دریانوردی و تجارت در حوزه مورد پژوهش، پیمایش و بررسی ساحل، روایت صیادان محلی، شناسایی و مستندسازی فنی لنگر و سازه های در رابطه با دریا مثل اسکله قدیمی شهرستان نور و... هم شده است.
سورتیجی اظهار داشت: در نتیجه این دستاوردها، به لزوم توسعه و گسترش این شاخه مهم از باستان شناسی، بانک اطلاعات جامعی از پیشینه فرهنگی و توجه انسان های گذشته به دریا تهیه شده است.
منبع: faraja.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب